Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/87

— 79 —

 — Ja ich i dzisiaj nie potrzebuję, — rzekła zadąsana, — wstaję i odchodzę od ciebie. Skoro mnie traktujesz jak dziecko — to poszukam sobie towarzystwa dzieci... będzie mi lepiej z niemi.
 — Ależ Anielciu, nie gniewaj się — ja cię nie chciałam obrazić.
 — Zrobiłaś mi przykrość, gniewam się na ciebie, na całe życie się gniewam!
 — No, no, uspokójże się.
 — Nie uspokoję się! ani myślę!..
 — Anielciu!
 — Panny! panny! — dał się słyszeć obcy głos jakiś, cóż to kłócicie się?.. a fe! rodzone siostry!
 — Dobrze że ciocia idzie — niech nas ciocia rozsądzi!
 — Dobrze, zgadzam się, — rzekła Zosia, — niech nas ciocia sądzi.
 — Ach, moje drogie, nie mam czasu — goście są, trzeba i o nich pomyśleć.
 — Przecież pomożemy cioci jak zwykle, — ozdezwała się Anielcia.
 — Szczególniej twoja pomoc na wiele mi się przyda! Znowuż jakiego figla wypłatasz... przesłodzisz herbatę że nikt jej do ust nie weźmie, albo zamiast wódki podasz na stół ocet.
 — Ciocia zawsze tak mówi aby mi dokuczyć! przecie każdy może się omylić... cioci samej to się nieraz zdarzy.
 — Co innego przypadek... a co innego figle, moja panno... ale mniejsza o to. Widzę że znowuż miałyście jakąś sprzeczkę... o cóż to wam chodzi?
 — Widzi ciocia, — odezwała się starsza siostra, — to nic dziwnego. Anielcia ma tak żywe usposobienie, że lada o co gniewa się. Jak w tym razie, zaszło między nami nie-