Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/90

— 82 —

 — Najsłuszniejszy warunek, panno Anielo, najsłuszniejszy... stosuję się do niego z przyjemnością i rzucam piłkę świeżuteńką, prosto z Warszawy — dopiero dziś sprowadzoną...
 — Domyślam się... zapewne pani burmistrzowa przywiozła do swych dzieci tyle upragnioną guwernatkę, z paryzkim akcentem.
 — — Źle się pani domyśliła — o ile mi wiadomo, akcent podobno już wyekspedyowano z Paryża, a guwernantka będzie przysłaną oddzielnie — dotychczas jednak ani jeden, ani drugi transport nie nadszedł.
 — A bez akcentu trudno żyć! — wtrąciła złośliwie Zosia.
 — Spodziewam się, zwłaszcza tu, u nas...
 — A gdzież jest owa piłka? — zapytała Anielcia.
 — Nie wiem dobrze — gdyż podobno składa dziś wizyty; nie ulega kwestyi, że najdalej jutro przytoczy się i do państwa...
 — Cóż to jest?
 — Doktór nowy... panno Anielo, doktór... człowiek młody, elegancki, nie taki jak nasz poczciwy, stary eskulap...
 — To mnie nic nie obchodzi — jestem tak zdrowa że nie potrzebuję wcale lekarzy, mogę ich nie znać!
 — Lecz dla towarzystwa, bądź co bądź, pożądany nabytek...
 — Mało gdzie bywamy... ale, kto się tam tak dobija do furtki? Otwarte! — zawołała, — otwarte!
 Podpisarz podniósł się.
 — Dalibóg! — rzełł, — toż to aptekarz, pobiegnę mu otworzyć, — i ruszył ku furtce. Nim jednak dobiegł do niej, Szwarc jakoś sobie otworzył i nie zważając na Komorowskiego, wbiegł na werendę.