Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/91

— 83 —

 Był pomięszany jakiś, przestraszony... pot grubemi kroplami spływał mu po twarzy.
 — Przepraszam... — rzekł, — co mówię przepraszam! owszem dobrze mówię: tak przepraszam! oj, czy czasem nie ma u państwa doktora?
 — Co się stało? — spytała Zosia, a Anielka pobiegła natychmiast do altanki.
 — Albo ja wiem? okropność, co mówię okropność! straszne rzeczy!
 Sędzia, regent i stary doktór zaalarmowani przez Anielcię, pospieszyli natychmiast.
 — Czy kto chory u pana? — zapytał doktór.
 — Żona i żona chora! co mówię! żona i córka, palpitacye! spazmy! jedna śmieje się, druga płacze... dawałem anodyny, co mówię... tak dobrze mówię... tak! anodyny...
 — Idę w tej chwili, — rzekł doktór, biorąc kapelusz.
 — Ach, chodź pan, chodź... przepraszam panie sędzio... Ha! i pan Komorowski tutaj?! — zawołał spostrzegłszy podpisarza... — ja z panem będę miał rozprawę! co mówię rozprawę? awanturę — jak honor kocham, awanturę!!
 — Dobrze... dobrze, — odpowiedział podpisarz, — gotów jestem służyć panu — ale przedewszystkiem spiesz pan do chorej żony i córki.
 — Tak, teraz spiesz! paradne... teraz spiesz! Sam wiem o tem że trzeba i spieszę, co mówię, pędzę! Panie doktorze idźmy! Przepraszam pana sędziego... najmocniej, żem przerwał zabawę... ale w takim wypadku, co mówię! w katastrofie wypadków!..
 — Ależ panie, któżby mógł mieć pretensyę? Idźcie panowie coprędzej... ale doktór powróci do nas?
 — Naturalnie... czekajcie na mnie...
 — Osobliwość, — rzekł regent, gdy Szwarc z doktorem odeszli, — osobliwość!