Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/92

— 84 —

 — Ja nie mogę zrozumieć za co pan Szwarc wygrażał panu Komorowskiemu? — wtrąciła Zosia.
 — Chyba za to że nie używam żadnych lekarstw.
 — No, nie, — to raczej o pannę Kornelię chodzi... — odezwał się regent.
 — O pannę Szwarc?!
 — Tak jest, — o narzeczoną pana Komorowskiego.
 — A dla czego mi pan tej piłki nie rzucił? — spytała Anielcia.
 — Dajcież mu raz pokój, moi kochani, — rzekł sędzia, — człowiek Bogu ducha winien — o niczem nie wie — i ni ztąd ni zowąd, staje się bohaterem jakiejś, niewiadomo przez kogo zmyślonej bajeczki. Doprawdy, to tylko na naszym partykularzu może się coś podobnego zdarzyć.
 — Więc to nieprawda? — spytał regent.
 — Naturalnie że nie.
 — Hm... to źle... to niedobrze, to szkoda.
 — Dlaczego?
 — Sądziłem że się bez intercyzy nie obejdzie...
 — Każdy młyn na swoje koło wodę ciągnie, — rzekł śmiejąc się podpisarz, — ale nic straconego. Taka panna posażna, jak aptekarzówna, prędzej czy później zamąż wyjdzie — a że ojciec nie wyda jej bez intercyzy to pewno.
 — Spodziewać się... niegłupi to człowiek.
 — Ale preferansa nam zepsuł.
 — Nic to — Zabłocki zaraz wróci.
 Po upływie pół godziny, doktór powrócił. Zarzucono go pytaniami.
 — Właściwie nic się nie stało, — odrzekł, — musiała być jakaś gruba sprzeczka domowa, i pani uciekła się do spazmów... a może dostała ich naprawdę.
 — A pewna Kornelia? — spytała Anielcia.