Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/98

— 90 —

dliwszym szczurem w aptece jest uczeń... bez którego przecie obejść się nie można.
 — Aha! rozumiem...
 — A widzisz pan... Ta etykieta daje mi pewność że mi uczeń nie wypije likieru — a nawet gdyby się chciał naprawdę otruć, to się tylko upije. Mam więc bezpieczeństwo likieru i bezpieczeństwo ucznia.
 — Wcale niezły sposób...
 — Co to niezły?! świetny, co mówię świetny! idealny! wart stuletniego przywileju... Ale otóż i Kornelcia... Proszę cię duszko ulej-no cokolwiek tego płynu w karafeczkę i daj nam kieliszki... w karafeczkę Kornelciu, bo widok tej etykiety na butli może być dla kochanego doktora nieprzyjemny.
 — Jestem przyzwyczajony do takich obrazków — to już mi nie działa na nerwy...
 — Ale zawsze! Siądź no tu bliżej Kornelciu duszko, weź i dla siebie kieliszek. Jak doktór sądzi? zdaje mi się że jej można dać kropelkę, co mówię kropelkę! naparsteczek... Zawsze to trochę rekonfortuje — a takiej młodej osóbce to nie zawadzi...
 — Ja dziękuję ojcu, nie lubię mocnych napojów.
 — Można trochę, panno Kornelio, — rzekł doktór.
 — A widzisz duszko, doktór mówi że można... a doktór zna się na pannach! co mówię na pannach! na medycynie... przecież rabina wyleczył!
 — Dla czegóż odmawiasz mi pan kompetencyi co do panien?
 — Ja odmawiam?! owszem przyznaję jak najchętniej...
 — A propos, — wtrąciła panna Kornelia, — jakże się panu podobały córeczki sędziego?
 — Bardzo, bardzo miłe osóbki... starsza szczególniej przedstawia się jako myśląca panna.