Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/16

 — Pan Alfons. Tak jest, pan Alfons, z hrabią za pan brat, w jednym powozie, palił cygaro, tak jak gdyby jechał najzwyczajniejszą w świecie dorożką. Aż mnie coś tknęło. Zkąd? z jakiej racyi? po co? na co? Myślę sobie trzeba to zaraz spenetrować i spenetrowałam. Ma się rozumiéć na nieszporach już być nie mogłam, ale zobaczyłam się z kilkoma osobami, które powiedziały mi, że pan Alfons nie pierwszy raz pojechał do Polanowa; owszem, był tam już kilkakrotnie, a hrabia Stefan po kilka godzin z nim rozmawia. Ciekawam bardzo o czem, co taki pan Alfons może miéć wspólnego z hrabiami? Nie, nie, moja najdroższa pani Janowa, chyba to już będzie koniec świata.
 — Czy dlatego, że pan Alfons bywa w Polanowie? — spytała Frania ze złośliwym uśmiechem.
 — Właśnie, bo trzeba znać wszystkie okoliczności...
 — A pani je zna?
 — Naturalnie, że znam, a przedewszystkiem to wiem, że hrabia Stefan ma siostrę. Widziała ją pani zapewne, gdyż bywa niekiedy w kościele.
 — Znam, słuszna panienka.
 — Śliczna, powiedz pani, wysoka, blondynka, zgrabna, jednem słowem piękność.
 — No — wtrąciła pani Janowa — wątpię żeby dla niej hrabia sprowadzał pana Alfonsa.
 — A ja nie wątpię i dlatego właśnie powiadam, że będzie koniec świata. Pani Wincentowa przysięgała się na wszystkie świętości, że jej mówił krewny polanowskiego rządzcy, iż pan Alfons śpiewał w pałacu, a hrabianka akompaniowała mu na fortepianie. Dziwne rzeczy dzieją się, bardzo dziwne...
 — Moja droga pani — rzekła gospodyni — cóż nam zresztą do tego. Niech bywa choćby nawet i u książąt. Oto lepiej niech pani pozwoli kawki, teraz ze śmietanką, dobrze?
 — Owszem, bardzo proszę. Chociaż wogóle mało jadam, bo istotnie, trzeba pani wiedziéć, że ja prawie nic nie jadam, ale w takiem zdarzeniu, po alternacyi doznanej...
 — Proszę, niechże pani pozwoli, bardzo proszę.
 — Śliczna kawa! prawda panie Marcinkowski?
 — Niczego — odpowiedział małomówny kawaler.
 — Nie tylko niczego, ale wyśmienita!
 — A tak, ma się rozumiéć.
 — Moja Franiu — rzekła pani Janowa — zabaw przez chwilkę pana Ignacego, gdyż chciałabym na osobności powiedziéć coś pani Kowalskiej. Pan się nie obrazi?
 — Nie ma za co.
 — Jeżeli pan raczy być naszym częstym gościem, to się pan przekona, że jestem wrogiem wszelkich ceremonii. Chodźmy, droga pani, a ty Franiu baw pana Marcinkowskiego.
 — Jakżeż ja pana mam bawić? — zapytała Frania, po odejściu matki i jej przyjaciółki.
 Marcinkowski usiłował się uśmiechnąć.
 — Hm... jak? alboż ja wiem? Ja się i tak bawię.
 — Winszuję panu, może raczysz pan udzielić i mnie swojej wesołości.
 — Niby, jak?
 — Bardzo łatwo. Opowiedz pan, co wesołego, dowcipnego, zajmującego.
 — Owszem.
 — Cała zamieniam się w słuch, proszę niech pan mówi.