Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/33

sobie z rąk wydrzéć. Co będzie to będzie, myślał w duchu, taki interes nigdy mi się jeszcze nie trafił i kto wie czy się trafi w przyszłości.
 Tego samego dnia jeszcze posłał po żyda, nadwornego swego krawca i oddał mu do odświeżenia najpiękniejszy garnitur, jaki posiadał, z zaleceniem, aby nazajutrz był gotów. Poszedł też do cukierni i nabył kilka funtów rozmaitych słodyczy, które kazał zapakować w ozdobne pudełko.
 Nazajutrz o godzinie dziesiątej zrana już był przy kasie teatralnej i kupił bilet do loży, nie pytając nawet jaką sztukę grać będą.
 W instrukcyi pani Kowalskiej ten punkt nie był zamieszczony, a Marcinkowski postanowił trzymać się ściśle instrukcyi.
 Ponieważ miał wyglądać elegancko i szykownie, przeto udał się do fryzyera, zkąd wyszedł niepodobny do siebie, uczesany, wypachniony, z wyczernionemi faworytkami.
 Po południu wybrał się na ową wizytę, wypiwszy przedtem dla kurażu pół butelki wina.
 Szczęście mu sprzyjało. Pani Janowa wyszła na miasto i Frania była w domu sama.
 Gdy wszedł, zastał ją zajętą pisaniem. Zobaczywszy go, Frania pośpiesznie schowała papier do szufladki.
 — Ah! przepraszam najmocniej — rzekł — zdaje mi się, że przeszkodziłem...
 — Nie.
 — Pisała pani, prawda?
 — Istotnie, nie mając co lepszego do roboty, przepisuje niekiedy stare kajety... to mi przypomina pensyonarskie czasy.
 — O ile mogłem dostrzedz, papier był, iż się tak wyrażę listowy.
 — Być może, ale cóż ztąd za wniosek?
 — Na papierze listowym, o ile mi wiadomo pisują się listy.
 Frania zarumieniła się.
 — Nie zawsze — odrzekła — przecież można pisywać listy na najgorszym papierze.
 — A kajeciki robić z listowego. Bardzo słusznie, ale zwykle praktykuje się inaczej.
 — Bardzo żałuję, że pan mamy nie zastał — rzekła, chcąc zwrócić rozmowę na inny przedmiot. — Wyszła przed kwadransem do sklepu i zapewne niedługo powróci.
 — Jeżeli pani pozwoli zaczekam.
 — Cóż za pytanie! Jakżebym śmiała pana z domu wypraszać, przeciwnie chciałabym zabawić jak umiem najlepiej. Zagram panu co, dobrze? pan podobno bardzo lubi muzykę.
 — Owszem, ale dziś wyjątkowo...
 — Wyjątkowo nie lubi jej pan? Czy tak?
 — Wolałbym żebyśmy oto, porozmawiali trochę...
 — Służę panu... ale o czem? Zapewne opowie mi pan co o ostatnio zawartych aktach, sprzedażach, dzierżawach...
 — Czy to panią zajmuje?
 — A naturalnie, bardzo mnie to bawi.
 — Hm... proszę pani — rzekł z zakłopotaniem — bo to, widzi pani, jeżeli tego, że tak powiem szczerze, pragnąłbym się ośmielić... Czy pani nie domyśla się do czego ja zmierzam.
 — Nic, a nic. Nie odznaczałam się nigdy darem domyślności, nawet przełożona na pensyi robiła mi często z tego powodu wymówki. Wszak pan zna moją dawną przełożoną?
 — Nie znam.
 — To wielka szkoda. Bardzo miła osoba, światła, wykształcona i nawet jeszcze dość młoda. Owdowiawszy przed laty sześcioma, założyła pen-