Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/59

 — Ja też jestem mamo i słyszę — odezwała się panna Franciszka wchodząc.
 — Jakże to cudownie! — zawołał Marcinkowski, kłaniając się wchodzącej.
 — Cudownie? — zapytała — jakiż to cud się stał? Ja nie wiem o niczem. Mury stoją na swojem miejscu, ludzie chodzą na nogach.
 — Zawsze żartobliwa.
 — Franiu — rzekła matka tonem wymówki — nie bądźże dzieckiem, tu była rozmowa o bardzo poważnych rzeczach.
 — Czy i ja mam do niej należyć?
 — Żałowaliśmy, że pani od początku nie było.
 — Jeżeli tak, zacznijcie państwo na nowo, gotowa jestem słuchać i budować się.
 — Moje dziecko, jesteś trzpiot!
 — Mamo kochana, alboż ja wiem czem jestem właściwie? Nieraz łamię sobie głowę nad tem pytaniem napróżno.
 — A ja wiem — wtrącił Marcinkowski — jesteś pani najpiękniejsza i najgrymaśniejsza zarazem istota na świecie.
 — Więc to było przedmiotem poważnej rozmowy? — zapytała Frania.
 — A broń Boże, mówiliśmy o tem jak wielka myśl zawiera się w tych dwóch wyrazach: „trzeba żyć”. Czy pani słyszała kiedy te wyrazy?
 — Bardzo często nawet.
 — Doprawdy? od kogóż je pani słyszéć mogła?
 — Powtarza je każda żydówka sprzedająca jabłka lub pomarańcze. Zdaje się, że to musi być przysłowie.
 — Bezwątpienia, i mądre przysłowie.
 — Jak dla kogo...
 — Dla mnie bardzo rozumne „trzeba żyć” oto cel, który człowiek każdy powinien miéć przed sobą.
 — Tak? a czy człowiek nie może sobie powiedziéć, że naprzykład trzeba kochać, trzeba wierzyć, trzeba poświęcać się dla drugich.
 — Ha! ha! panno Franciszko, na takich interesach jeszcze się nikt nie dorobił!