Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/65

 — Ślicznie, czcigodny kapitalisto. Obiad jest fundamentem życia, jak powiedział pewien mędrzec, który nigdy obiadów nie jadał, z drugiej zaś strony...
 — Nie pleć — rzekł Marcinkowski — każ dawać jeść i przystąpmy do interesu.
 Młody człowiek stuknął w stół laską.
 — Hej! Michalinko, panno Michalino! prosimy.
 — Co panowie każą?
 — Moje ty śliczności, mój kufelku kryształowy, aniołku od piwa...
 — Obejdzie się bez zawracania głowy. Co mam panom podać?
 — Dwa obiady, rusałko, dwa obiady, dla mnie i dla mego przyjaciela, bogatego kapitalisty z prowincyi.
 — Cicho bądź — rzekł zniecierpliwiony Marcinkowski.
 — Ten pan — ciągnął dalej młody człowiek — łączy w sobie bogactwa Krezusa ze skromnością fiołka i żąda żeby był obiad obfity, wykwintny i tani.
 — Po czemu od osoby — zapytał Marcinkowski.
 — Po dwa, proszę pana.
 — To dobrze, byle tylko prędzej. Tu drogie życie w Warszawie.
 — Michalinko! — zawołał młody człowiek na odchodzącą dziewczynę.
 — Co pan sobie życzy?
 — Uważasz, wiedz o tem, że dlatego nie poszliśmy na obiad do Stępkowskiego, że ten pan zamożny z prowincyi, słysząc bardzo wiele o twej piękności zapragnął zobaczyć cię.
 — Eh...
 — Wiesz co — rzekł Marcinkowski — mielesz językiem, jak przekupka, z takiem usposobieniem nigdy do niczego nie dojdziesz.
 — Szanowny kolego, zwracam twoją uwagę, że ja już doszedłem tam, gdzie ty nigdy nie dojdziesz. Mieszkam u szewca na poddaszu, chodzę w wytartem ubraniu... a jadam obiady, tylko w takich uroczystych dniach, jak naprzykład dziś.
 — Hm... hm... przez te dwa lata dyabelnie się czasy popsuły.
 — Dziękuj Bogu, że żyjesz, kochanie.
 — No tak, tak — mruknął Marcinkowski — chcąc na inny przedmiot zwrócić rozmowę — jakoś tej panny Michalinki nie widać.
 — Powiem jej, żeś się stęsknił za nią, przez tak krótki czas.
 — Jesteś waryat. Powiedz, proszę cię...
 — Słucham.
 — Cóż ten stary dziwak, którego...
 — A przepraszam bardzo, to jest interes...
 — Umyślnie cię szukałem przecież, żeby o nim pomówić.