Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/67

 — A gdzież obecnie mieszka?
 — Na Powązkach... któraś linia i jakiś numer, mam zanotowane w domu.
 — Gdzież jest ta ulica?
 — Właściwie to nie jest ulica, to cmentarz.
 — Umarł! — wrzasnął Marcinkowski, zrywając się ze stołka.
 — Cóż w tem dziwnego, że człowiek wiekowy i schorowany umarł. Dziwiłbym się raczej, gdyby żył aż dotąd.
 — Jak dawno się to stało?
 — Temu trzy miesiące.
 — Dlaczego nie doniosłeś mi o tem?
 — Czy ja mogłem wiedziéć, że żyjesz i że cię ta sprawa jeszcze obchodzi.
 — A pieniądze, pieniądze... co się stało z pieniędzmi?
 — Zapewne muszą gdzieś być.
 — Były deponowane w banku, więc niezawodnie tam są.
 — Niezawodnie nie ma ich tam — odrzekł drwiąco młody człowiek.
 — Któż je podniósł. Kto miał prawo?
 — Sam właściciel, miał przecież najzupełniejsze prawo. Sam złożył, sam odebrał.
 — To nie sposób, nie sposób, niepodobieństwo — mruczał Marcinkowski, a na czoło wystąpiły mu grube krople potu.
 Młody człowiek przyglądał mu się bacznie.
 — Tak, tak — rzekł — pieniądze podniesione, możesz się przekonać, idź do banku i sprawdź.
 — Chyba więc stary kupił co przed śmiercią, dom, albo dobra?
 — Mogę cię zapewnić, że nic nie kupił. Wmówili w niego, że czasy niepewne, że z bankiem może się stać licho wie co, że daleko lepiej będzie zaszyć listy w poduszkę.
 — W poduszkę! żeby ich dyabli...
 — Tak, zaszyć w poduszkę i trzymać pod głową. Tak też zrobił, sądząc, że czyni najlepiej i najmądrzej.
 Marcinkowski wpadał w wściekłość.
 — Ah! więc wszystko stracone! — zawołał.
 — To zależy.
 — Zależy? Coś ty powiedział? Powtórz! Zależy, a więc są jakieś ślady, dowody, jakaś nitka, po której...
 — Po której, mojem zdaniem, możnaby dojść do kłębka. Wprawdzie dotychczas kłębek ten mógł się cokolwiek zmniejszyć, ale zawsze, sądzę, że opłaciłoby się za tem pochodzić.
 — Powiedzże mi co wiesz? co wiesz? Słuchaj, byłeś zawsze dobry chłopak i poczciwy koleżka.
 — Hm, zapewne. Wiem ja i to i owo, ale przedewszystkiem jakiż ciebie stosunek łączył z nieboszczykiem... Pokrewieństwo?
 — Tak, tak i bardzo blizkie nawet.
 — Szczególna rzecz.
 — Co?
 — Ty, taki prawnik, taki przewidujący człowiek, mając bogatego a bezdzietnego krewnego nie pilnowałeś go, nie bywałeś u niego nigdy.
 — To uważasz, że tak powiem, jest tajemnica rodzinna.
 — Kręcisz, kręcisz, kochanie, ale cóż mi do tego. Chcesz, dochódź, nie chcesz, nie dochódź, jak ci się podoba. Ja nie jestem w tem interesowany Dziękuję ci za pamięć, za obiad i bywaj zdrów.
 — Odchodzisz?
 — Nie chcę ci czasu zabierać.