Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/73

 — Co ja chcę? owszem powiem co chcę, tylko nie nacieraj tak ostro. Oczy ci błyszczą jak kotowi, zaczerwieniłeś się. Fe! kolego, kto widział żeby się tak zapalać? Możesz dostać z takiego wzruszenia apopleksyi...
 — Dostań jej ty wpierwej!
 — Nie unoś się, bądź zimny. Ja drogo nie żądam. Wypruj z kieszeni liścik zastawny ziemski, litera A. wiesz, taki najpiękniejszy, z arkuszem kuponowym.
 — Zwaryowałeś!
 — Jestem przy najzdrowszych zmysłach.
 — Nie dam tyle.
 — Jak ci się podoba.
 — Gdybym choć te dokumenty widział, miał je w ręku, ocenił co są warte.
 — Nie pokażę, dopóki nie zapłacisz. Dopiero jak schowam pieniądze do kieszeni, wtenczas pogadamy.
 — Nie wierzysz mi?! Słowo uczciwości daję, mało ci? więc słowo honoru, a to przecież wielkie słowo.
 — Tak niewielkie, że nawet żaden szewc na świecie nie zrobiłby mi za nie pary butów.
 — Słuchaj, a jeżeli ja nie mam tyle pieniędzy...
 — Fałsz; masz znacznie więcej. Uchodzisz za bardzo bogatego człowieka. Wszyscy o tem wiedzą.
 — Dajmy na to; ale mogę nie miéć przy sobie. Przecież wiesz o tem, że kto ma jaki kapitalik to go w kieszeni nie nosi.
 — To pojedź do domu i przywieź.
 — Dobrze. Pojadę i przywiozę za tydzień, ale warunek, że przez ten czas nie będziesz wchodził w pertraktacye z inną stroną.
 — To zależy...
 — Od czego, u kroć sto tysięcy!
 — Zimnej krwi, kochany panie, zimnej krwi. Czekanie zależy od zadatku. Ja jestem, jak widzisz, biedak wynędzniały, wygłodniały, prawie obdarty, więc zobowiązywać się do czekania nie mogę. Zrobię z tobą to dobrze, trafi się co innego, zrobię z innym.