Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/78

chleba, który pomimo pracy i usiłowań ciągle nam się jeszcze z rąk wymyka, ażeby zatruwać sobie życie wymówkami!
 — Gdybyś była chciała, nie zaznałybyśmy były tej niedoli.
 — Mamo, mamo, nikt sobie sam losu nie stwarza, lecz brać musi co Bóg daje. Dał nam ciężkie życie... trudno... trzeba przyjąć je takiem jakie jest i nie sarkać, bo może być jeszcze gorzej.
 — Mówisz nie jak młoda dziewczyna, lecz jakbyś miała już sto lat życia.
 — Kto wie, kochana mamo, może i mam.
 — Pleciesz, sama nie wiesz co.
 — Nie, nie! Wiem ja dobrze co mówię. Rok ma trzysta sześćdziesiąt pięć dni, to prawda, tak nas uczą i tak jest, ale mamo, jeżeli każdy dzień przechodzi w smutku i we łzach, jeżeli wlecze się powoli, że trudno upragnionego wieczoru doczekać, w takim razie, mamo, nie dziw, że można się zestarzéć przedwcześnie.
 — Zawsze na moje wychodzi, Franiu, żebyś była została żoną Marcinkowskiego...
 — To jużbym nie żyła dotychczas.
 — O co to, to nieprawda! Byłabyś spokojna, szczęśliwa, byłabyś panią co się zowie.
 — Nie mamo, to jest inaczej. Ja byłabym szczęśliwa, byłabym nawet bardzo szczęśliwa, a przypuszczam, że i mama także lepszą miałaby dolę niż dziś, gdyby nie te nieszczęścia ogólne, których świadkami byłyśmy. Droga mamo, co jam temu winna, co myśmy temu winne, że dano nam żyć w tej, a nie w innej epoce?
 — To prawda, ale czyż gdyby nie było tych nieszczęść, czy byłoby tobie, albo mnie lepiej na świecie, przy takiem dziwacznem, marzycielskiem usposobieniu jak twoje.
 — Co za pytanie!? Zostałabym żoną szlachetnego, dobrego, ukochanego człowieka. On pracowałby na kawałek chleba, jabym mu pomagała w miarę mojej możności i byłoby nam tak dobrze, ah! tak dobrze, że opowiedziéć trudno.
 — Romanse moja Franiu, romanse! Zawsze co Marcinkowski, to Marcinkowski.
 — Wiecznie to samo!
 — Onby i dziś jeszcze, żebyś tylko palcem kiwnęła...
 Panna Franciszka wybuchnęła śmiechem.
 — Z czegóż się tak śmiejesz? — spytała matka — zdaje mi się, że nie powiedziałam nic tak niedorzecznego, żeby aż twój śmiech wzbudzić.
 — Nie ze słów mamy się śmieję, ale z Marcinkowskiego. Powiada mama, że gdybym palcem kiwnęła, wnet padłby na kolana.
 — A tak.
 — Niestety, wprost przeciwnie, choćbym nie wiem jak kiwała, to już nic nie pomoże, już wszystko przepadło.
 — A to dlaczego? cóż się stało?
 — Nic wielkiego. Pan Marcinkowski żeni się, już po zaręczynach.
 Pani Janowa zerwała się z krzesła.
 — To nieprawda! — krzyknęła — to nieprawda, kto ci takie plotki opowiadał. Ja nie wierzę! nie wierzę!
 — A jednak...
 — Przecież jeszcze przed dwoma miesiącami, przed wyjazdem do Warszawy, był tu, prosił żebym cię nakłaniała, mówił, że bez ciebie żyć nie może, że w tobie jedynie widzi swoje szczęście.
 — Widocznie zmienił przekonanie i gust.
 — Nie, nigdy nie uwierzę; taki porządny, poważny, stateczny człowiek, to nie wietrznik, nie mło-