Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/80

 — Dziękuję mamie — rzekła — bardzo dziękuję.
 — Za co znowuż!
 — Za to, że przynajmniej raz w życiu podzieliła mama moje zdanie.
 — Twoje zdania nie mają za trzy grosze sensu Ty jesteś winna wszystkiemu!
 — Ja?
 — Ma się rozumiéć. Gdyby nie twój dziecinny upór, wszystko byłoby dziś inaczej. Byłabyś panią, co się zowie panią, a teraz wszystko stracone. Co cię czeka? Siostrą miłosierdzia, dozorczynią chorych zostaniesz!
 — Dlaczego nie, mamo, wszak to mi żadnej ujmy nie przyniesie.
 — Jak sobie chcesz, ja już nie mam na ciebie sposobu.
 — Niech mi tylko mama pozwoli pracować i korzystać z nadarzającej się okoliczności.
 — Jak ci się podoba, jedź jeżeli chcesz.
 — Pojadę, mamo. Zapakuję rzeczy...
 — Tak, tak, pojedziesz, pojedziesz. Nawet choćbyś nie miała chęci, to musisz.
 — Muszę?
 — A cóż? Może byś chciała być na ślubie Marcinkowskiego aby narazić się na złośliwe uśmiechy i żarciki.
 — A to z jakiego powodu? — spytała panna Franciszka, a na bladej jej twarzyczce wykwitnął rumieniec gniewu i oburzenia. — Czem mogłam dać przyczynę do szeptów i uśmiechów?
 — Całe miasto wiedziało, że się o ciebie starał, a teraz oto osiadłaś na koszu. Wstyd to i dla ciebie i dla mnie. Szczęście, że się to miejsce trafia, ty wyjedziesz a ja zamknę się w domu i ani mnie ludzkie oko zobaczy, przynajmniej dopóki się plotki nie uciszą. Tak, tak, wybierz się do drogi, a ja muszę odwiedzić panią Kowalską.
 Gdy matka wyszła. Frania przygotowała niewielki tłomoczek z bielizną i ubraniem, włożyła na siebie skromną popielatą sukienkę i oczekując nowego chlebodawcy swego, usiadła z robótką przy oknie.
 Nie czekała długo. Biednemu, skłopotanemu człowiekowi pilno było do chorej, do dzieci, do gospodarstwa; załatwił też szybko sprawunki i pragnął niebawem wyjechać, aby być w domu.
 Wszedł zadyszany i zmęczony.
 — Proszę pani — rzekł po przywitaniu się — skoro pani łaskawie przyjęła moją propozycyę, to możebyśmy pomówili o warunkach.
 — Sądzę, że to zbyteczne — odrzekła.
 — Zbyteczne?
 — Tak. Ja nie wiem jeszcze dokładnie, jakie mnie czekają obowiązki, pan również nie wie czy tym obowiązkom podołam. Zostawmy więc układy na później. Pierwsze parę tygodni pobytu mego u państwa niech będzie rodzajem próby.
 — Tak pani mówi, jakby chcąc zostawić sobie możność najszybszego odwrotu.
 — W odpowiedzi na to, wskazuję panu ten oto tłomoczek, to mój cały pakunek, jestem gotowa do drogi. Wszak pan życzy sobie, żebym pojechała dziś?
 — A tak, proszę pani, każda godzina droga.
 — Rozumiem, panie. Chora czekać nie może.
 — Chora i dzieci małe.
 — Służę panu, choćby za godzinkę, tylko mama powróci, muszę się z nią pożegnać.