Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/92

rozumu. W każdym razie powinszować jej można, ma szczęście bo ma...
 — Jak to pani rozumie?
 — Pani droga! obejrzyj się tylko dokoła, pomyśl co to za czas! Po tych nieszczęściach przejściach okropnych, najpiękniejsze panny się starzeją, młodzieży nie ma, utrzymać się trudno.
 — To prawda.
 — Mogłabym wymienić setki, tysiące panienek ładnych, wykształconych, poczciwych. Cóż je czeka? Osiądą na koszu i będą, jak to powiadają, siały rutkę, bo któż je weźmie! Choćby niedaleko szukając moja córeczka. Zimno mi się robi, gdy pomyślę o jej losie.
 — Nie trzeba tracić nadziei.
 — Tak się to pani zdaje. Nie każdy ma szczęście; Frania ma, moja córeczka nic a nic. Wprawdzie młoda jeszcze...
 — W wieku Frani.
 — Może nawet i trochę młodsza, a tymczasem, czy pani da wiarę, dotychczas nie miała ani jednego konkurenta.
 — Jednak sama pani wspominała przed rokiem...
 — Boże! Czyż to konkurent, trzydzieści dni na miesiąc pensyi, to nie to co pani kochanej zięć, obywatel ziemski, właściciel dóbr, to zupełnie a zupełnie co innego.
 — Przecież jeszcze nie zięć.
 — Po słowie to już tak jak zięć, tembardziej że oto jak słyszę, już w przyszłą niedzielę pierwsza zapowiedź będzie.
 — To niczego nie dowodzi.
 — Żartujesz pani, czy co?
 — Nie żartuję. Przecież i od ołtarza się rozchodzą.
 Pani Kowalska zerwała się z krzesła.
 — Jezus, Marya! co też pani mówi! Jeszcze, broń Boże, w złą godzinę...
 Panna Franciszka zajęła się szyciem skromnej swej wyprawki, na którą pieniądze dał narzeczony, a dał je w sposób tak delikatny i nieupakarzający, że pani Janowa nie mogła się od przyjęcia wymówić.
 Czas zbiegał szybko na czynieniu różnych sprawuuków i zakupów, termin ślubu zbliżał się.
 Na trzy dni przed uroczystością weselną, Zarębski stawił się w mieszkaniu pani Janowej.
 Blady był jakiś i nie swój.
 Wszedłszy, przysunął krzesełko do stołu, usiadł i przez chwilę nic nie mówiąc z trudnością oddychał.
 — Czy pan nie chory? — spytała Frania.
 — Chory nie, ale czuję się zmęczonym. Chodziłem dużo i po schodach, a co prawda, nie jestem do schodów przyzwyczajony.
 — Możeby po doktora posłać?
 — Nic, to przejdzie. Jeżeli łaska niech mi pani każe dać szklankę zimnej wody.