Strona:Klemens Junosza - Po latach.djvu/8

 — Jeżeli życzy pan sobie, to służę. Istotnie ogród jest bardzo piękny, niedawno tu jestem, a już polubiłam to ciche ustronie... Chciałabym umrzéć tutaj...
 — Poco tak smutne myśli? przed panią życie, świat, przyszłość...
 — Nie mówmy o tém... chcę pozostać w roli uprzejméj gospodyni. Jak zdrowie szanownego pana?..
 — Dziękuję... jest ono, jak pani widzi, kwitnące.
 — Spodziewam się, że i jego szanowna małżonka wraz z dziećmi...
 — Tym razem dziękuję w imieniu nieistniejących...
 — Więc pan nie ożeniłeś się dotąd?
 — Dotychczas... nie...
 — Dlaczego?.. ale zkądżeż mam prawo o to pytać... patrz pan, jakie prześliczne róże... to tryumf ogrodnika Leonów.
 — Istotnie są one zadziwiająco piękne, szczególniéj ta ponsowa, nie wiem jak ją nazywają ogrodnicy, ludzie fachowi; ale pomnę, że kiedy byłem młody, bardzo jeszcze młody, nazywałem ją... „miss Anna.”
 — Czyż pamiętasz pan?
 — Całe życie pamiętać będę i ten kwiat przepyszny i okoliczności, w których nadałem mu tę nazwę; rozgniewałem wówczas kogoś... pomnę, młodą osóbkę... za to, że ośmieliłem się nazwać różę jéj imieniem... pamiętam, jak zarumieniła się wtedy... a późniéj pobiegła na trawnik, zerwała jakiś długi, wpół zeschły badyl i nazwała go „sir Ksawery.” Zdaje mi się, że to było wczoraj dopiero... a przecież ileż to wody od tego czasu upłynęło...
 Zamyślili się oboje, szli obok siebie w milczeniu przez cienisty szpaler ze strzyżonych grabów; ona machinalnie obrywała kwiat trzymany w ręku, on zaś spoglądał przed siebie i wpatrywał się w promień zachodzącego słońca, który między liście się wśliznął i jak pasmo złotych nici rozłożył się na trawie.
 Ona pierwsza przerwała milczenie.
 — Widzisz pan, żem nieosobliwsza vice-gospodyni: nie umiem gościa zabawić; jesteś pan smutny, zamyślony, rozmowa nam się nie klei...
 — Powiedz pani raczéj, że to moja wina... ja właściwie zabawić panią winienem, ale ja zwykły malarz... specyalno-