Strona:Klemens Junosza - Powtórne życie.pdf/132

 Powoził stangret w płaszczu z wysokim kołnierzem; na siedzeniu, otulony w kosztowne futro, kręcił się niespokojnie młody człowiek.
 Co chwila wychylał głowę z futrzanego kołnierza i patrzył na drogę, jak gdyby ją w jednej chwili chciał przebyć.
 — Czemu się tak wleczesz powoli, Janie, rzekł do stangreta.
 — Jaśnie panie, pędzimy już pięć mil bez opamiętania, jeżeli w tej wsi nie damy koniom wytchnąć, to padną.
 — Karczma cię nęci, pijaku.
 — Koni szkoda, jaśnie panie. Od źrebiąt je wychowałem... takich na jarmarku nie kupi.
 — Nie zdążymy na kolej.
 — Zdążym, jaśnie panie, moja w tem głowa.
 — Jedź więc jak chcesz, stary nudziarzu.
 Stangret ściągnął lejce, krzyknął «hola małe» i konie zwolniły biegu.
 — Muszą trochę ostygnąć, rzekł, tchu złapać; we wsi pół godziny postoją, a później znowuż pognamy jak wicher.
 To zapewnienie nie uspokoiło podróżnego, musiał się jednak poddać konieczności, zapalił cygaro i pogrążył się w myślach, a miał zadumać się nad czem.
 Niedawno, bo zaledwie przed pół rokiem