Strona:Klemens Junosza - Powtórne życie.pdf/20

 Zadzwonił tak gwałtownie, że przybiegła nie tylko Agata, ale jeszcze dwie dziewczyny z kuchni i zamorusany chłopak.
 — Czegoż chcecie? Co za zbiegowisko, zawołał pan Bolesław, wynoście się, dzwoniłem na Agatę.
 — Myślałam.
 — Nie myśl nic, tylko odpowiadaj na pytanie, gdzie się podział atrament.
 — Proszę pana, odrzekła Agata, ja nie pisarz, na atramencie się nie znam; nie był on tu nikomu potrzebny.
 — Ale mnie jest potrzebny, do licha! szukać zaraz, może jest we flaszce.
 — Nie wiem, ale zkądby zaś, są flaszki, ale z czem innem.
 — To pójdź do Kulbackiego i przynieś, ale zaraz.
 Agata pobiegła, pan Bolesław zaczął chodzić po pokoju i mówił sam do siebie.
 — Jak ja mogłem tak żyć, jak mogłem? Nieład, nieporządek, rozprzężenie, wszystko licho wie po jakiemu, atramentu nawet niema w domu... Okropność...
 Agata przyniosła wielki kałamarz drewniany i postawiła go na stole.
 — Toć jest, rzekła z tryumfem, jest cała maźnica, a Kulbacki powiedział, że panowy atrament wziął i wysechł.
 — No, no — idź już.