Strona:Klemens Junosza - Przeszkoda.djvu/111

czę bowiem na to, że nie odmówisz mi swego towarzystwa, kochany panie Juljanie.
 — Z przyjemnością, odrzekł młody człowiek.
 — Tryumf nasz pewny — co?
 Młody człowiek uśmiechnął się nieznacznie..
 — Zapewne, rzekł.
 — Mówisz bo tak, jak gdybyś niedowierzał. Komu? sobie, czy koniom.. Nie lękaj się, nie takie przeszkody brał siwy podemną, a cóż dopiero gdy będzie miał lżejszego jeźdźca... Trzymaj się tylko dobrze, on cię nie zdradzi.. Przelecimy jak wicher a tamci wrócą jak niepyszni.
 Młodzi cykliści, którym ojciec zaproponował ten wyścig zgodzili się, wymieniwszy wprzód między sobą spojrzenia.
 — Uprzedzam was jednak, moi kochani, rzekł pan Stanisław, że na drodze znajdziecie przeszkody.
 — A jakie ojcze?, zapytał najstarszy.. Może to będzie rzeka, może niezgłębiona przepaść?.
 — Co znowuż!, przeszkody jak przeszkody. Nie zatrzymają one ani mnie ani pana Juljana.
 — W takim razie sprobujemy...
 — Dobrze, dobrze o to nam tylko idzie..
 — A jakiż dystans, gdzie będzie meta?.
 — Możemy się obejść bez mety... Znacie tę dróżkę za parkiem, co prowadzi przez zagajnik i przez las do szosy.