Strona:Klemens Junosza - Przeszkoda.djvu/18

wiatr w uszach dzwoni, a jak wpadną na gościniec — to kurz taki, że światu nie widać..
 — Bajesz!
 — Aha.. przyjedź kiedy i zobacz... Wsadzę cię na naszą siwą źrebicę... jeżeli dosiedzisz..
 — Tak mówisz, bo wiesz, że do ciebie nie pojadę, rzekł Staś, bo moi rodzice daleko w miasteczku mieszkają..
 — Żebyś chciał...
 — Bardzo chciałbym. Musi to być przyjemnie tak pędzić szybko.
 — Tak, tylko trzeba się dobrze trzymać...
 — Spadłeś kiedy?
 — Oj, oj — albo raz.
 — A potłukłeś się?
 — Bajki. Com się miał potłuc? Na gościńcu piasek, więc nie twardo; a na pastwisku trawa. Teraz już nie spadam — a choćbym i spadł, to także nic, bo ojciec zawsze powiada, że z dobrego konia spaść nie żal.. a u nas konie dobre...
 — Dużo ich macie?
 — Jest gniada, jest źrebica i dwa źrebaki. Ojciec bogaty, ma piętnaście morgów gruntu.
 — Ale na siodle toś chyba nie jeździł?
 Chłopak zaczerwienił się.
 — Czasem.. Ojciec ma kulbakę, ale sam jej używa, gdy w daleką drogę jedzie; przytracza do niej torbę z obrokiem, kobiałkę z pożywieniem, jak zwyczajnie do podróży... Mnie