Strona:Klemens Junosza - Przeszkoda.djvu/38

 Dopiero, gdy już tylko kilka wiorst brakło do celu podróży, otworzył oczy. Wieże kościołów miejskich rysowały się już wyraźnie na horyzoncie; na drodze, jak zwykle pod miastem ruch był większy.
 Pan Stanisław z uwagą przypatrywał się wozom i bryczkom, z któremi się mijał, lub które doganiał, gdy nagle szczególny jakiś przedmiot zwrócił jego uwagę. Na razie miarkować nie mógł co to jest. Podniósł się na siedzeniu, oczy ręką przysłonił i zawołał na powożącego:
 — Wojtek! Widzisz ty?
 — Adyć widzę, odrzekł również zainteresowany fornal.
 — Co to może być?
 — Albo ja wiem, proszę pana.. Sam oto mało oczów nie wypatrzę, przyglądam się, przyglądam i zmiarkować nie mogę, co za licho? Ni to bydlę, ni wózek, człowiek na tem siedzi, nogami przebiera i jedzie..
 — Wyraźnie jedzie. Jedzie wprost na nas, a prędko.
 — A no juści, panie, prędko... bo z góry..
 — Weź-no ty dobrze lejce w garść, rzekł pan Stanisław ostro, bo konie strzygą uszami, a przyprzężny bestja ogromnie płochliwa.. O wypadek nie trudno..
 Ledwie zdążył te słowa wymówić, gdy konie przestraszone, uskoczyły gwałtownie w bok,