Strona:Klemens Junosza - Przeszkoda.djvu/47

dzieju, jak się wyrwie z domu, to tak, jak koń ze stajni, chciałby trochę pobrykać.
 — A żona, a synowie, a tak upragniona córka? — zapytał z uśmiechem Oleś.
 — Nie rozumiesz mnie, kolego. Żona swoją drogą, dzieci swoją, a swoboda swoją... Przecież na żadne szansonetki, ani marjonetki nie wybieram się, na złe drogi nie idę.
 — Więc?
 — Ano, mój drogi, swobody chcę. To znaczy, do uczciwego handlu pójść, butelkę czego dobrego wypić, z przyjacielem pogawędzić, cygaro wypalić i pójść spać... A przytem chciałbym i interes załatwić, bo to widzisz, te chrzciny... Uroczystość nadzwyczajna, całe sąsiedztwo zaproszone, więc byle lury dać nie można. Chciałem więc kupić baryłę dla gości, a beczkę wina i beczkę miodu na zapieczętowanie...
 — Jakto?
 — Żeby na weselu córki odpieczętować.
 — Ho, ho!
 — U mnie tak... Jak co robić, to już porządnie, gruntownie.
 — I szeroko.
 — Oczywiście. Niech ludzie wiedzą, z kim mają do czynienia. Otóż, uważasz, kota w worku kupować nie chcę, spróbować muszę, a na własnem zdaniu zupełnie polegać nie mogę. Trzeba mi kogoś kompetentnego.