Strona:Klemens Junosza - Przeszkoda.djvu/50

wszystko w swoim czasie jest; nikt na nic nie czeka. U mnie parobek nie głodny, fornal nie głodny, dziewki pospasane aż się świecą, robota każdemu pali się w ręku. A gdy się trafi próżniak, to we dwadzieścia cztery godziny, panie dobrodzieju, adju Fruziu i fora ze dwora. Wiesz co Olesiu, jeszcze buteleczkę.
 — Dziękuję.
 — Za twoje zdrowie.
 — Nie mogę.
 — No, to za zdrowie mojej żony, Basi, którą poznasz... Święta kobieta, trochę popędliwa, ale to nic...
 — Radbym szczerze, lecz to już nad moje siły.
 — Głupstwo bracie, albo się jest mężczyzną, albo się nim nie jest.
 — Za dużo!
 — A więc za zdrowie córki... Także święta kobieta...
 — Dziecko chyba.
 — Kiedy mówię, że kobieta, to kobieta... Zresztą córka przecież nie może być czem innem tylko kobietą.
 Gdy się przyjaciele tak częstowali, usłużny kupiec podskoczył z butelką.
 — Radziłbym panom dobrodziejom — rzekł — spróbować tego kordjału.
 — Jak to się zowie? — spytał pan Stanisław.
 — Kordjał...