Strona:Klemens Junosza - Przeszkoda.djvu/68

wówczas, gdy dzieci poszły w świat, a stęskniona za niemi matka pozostała sama.
 — Co ty duszko, u licha możesz do nich pisać? — zapytywał niekiedy pan Stanisław, widząc żonę jak zamazywała arkusz po arkuszu.
 — Mój drogi, odpowiadała, dzieci powinny wiedzieć wszystko; przecież ich to interesuje.
 — Romanse! Ja to krótko i węzłowato: „Posyłam ci pieniądze, donoszę, że jesteśmy zdrowi, czego i tobie życzymy“ — i już. Roboty chyba nie masz, że ci się chce nad papierem ślęczyć i kulfony stawiać.
 — Nauczono mnie pisać, odrzekła pani z wymówką, a chociaż do wysokich polotów pretensji nie mam, jednak rodzice nie żałowali na moją edukację.
 — Ależ, duszko, nie przeczę, wiem że jesteś wykształcona jak Kopernik, tylko zaciekawia mnie zkąd taka inwencja?!
 — Z serca, kochanie. Ja dzieci kocham, więc mam im co donosić.
 — A ja także kocham — i urżnij mi głowę, jeżeli potrafię co wykoncypować na piśmie..
 — Bo nie chcesz.
 — Ależ bardzo..
 — Oto naprzykład w zeszłym tygodniu mieliśmy nieszczęście, taka śliczna krowa, bo jużci przyznasz, że śliczna, zdechła.
 — To i cóż?