Strona:Klemens Junosza - Przeszkoda.djvu/76

 — Właśnie do wielmożnego pana dążę.. nowinę mam.
 — A dobrą?
 — Dobrą — goście są..
 — Jacy?
 — Swoi, panie.. Pan Florjan jest, pan Wincenty jest, pan Juljan jest.
 — Tak się zjechali razem. To bardzo szczęśliwie..
 — A juści, ale i osobliwie, wielmożny panie.. Ludzie z całej wsi, zamiast siedzieć w chałupach, stoją jeszcze na ulicy — a psy tak się rozżarły, że do tej pory szczekają.. O! słyszy wielmożny pan.
 — Słyszę, ale co za przyczyna?
 — Ludziom, wielmożny panie, dziwota wielka, a psi, choć głupie i duszy nie mające, też się przelękli, bo z rodu takiej rzeczy nie widzieli.. I ja nie widziałem i nikt nie widział. Inszy człowiek, nabożny, żegnał się ze strachu jak ode złego, jedna baba uciekła z takim wrzaskiem, że w trzeciej wsi było słychać, a z chłopaków, który odważniejszy, kamieniem smyrgnął i za płot się schował.
 — Co ty pleciesz, mój Rochu..
 — Sprawiedliwie, panie, powiadam, że we wsi aż się gotuje. Już ja dużo rzeczy w swoim życiu widziałem.. na jarmarku w Łęczny byłem chyba ze cztery razy, choć kawał drogi od nas, widziałem jak się wiatrak palił, jak