Strona:Klemens Junosza - Przeszkoda.djvu/77

rzeka rybakowi chałupę zabrała; cielę o pięciu nogach widziałem, ale takiego interesu jeszczem nigdy nie spotkał. No, no, dopiero trzeba było panicza, żeby nam tę osobliwość pokazał.
 — Ale panicz przynajmniej zdrów?
 Chłop cofnął się o kilka kroków, zdumiony takiem zapytaniem.
 — Adyć, wielmożny panie, rzekł, chyba chory nie siedziałby na takim, żeby w złą godzinę nie wymówić, djabelcu.
 — Muszę go zobaczyć, rzekł pan Stanisław, w którym na wiadomość o przybyciu syna serce uderzyło żywiej.. Muszę go zobaczyć i przywitać. Ty, Rochu, idź na kolację, a jutro raniuteczko przyjdź do mnie, jak zwykle..
 — Słucham, wielmożny panie.
 Pan Stanisław oddalił się szybkim krokiem, chłop powlókł się powoli ku domowi; to co widział tak zajęło jego myśli, że zapomniał nawet o kolacji. Szedł powoli, medytował i głową kręcił..
 Z zadumania wyrwał go chudy jak szczapa, rudawy żydek, który nadbiegł właśnie zadyszany od strony wsi.
 — No, co Rochu, zawołał zdaleka, co? Widzieliście ten interes?
 — A dyć widziałem..
 — Na swoje własne oczy?
 — Jakiś ty dziwny Berku, toć przecie cudzemi nie patrzę, jeno własnemi.