Strona:Klemens Junosza - Przeszkoda.djvu/91

 — Ej Maciek, ostrzegała go sześcioletnia dziewczynka z oczami barwy chabru i włosami jasnemi jak len, ej Maciek nie ruszaj.. bo obaczysz!
 — Aha! odrzekł chłopak hardo, może mnie zje.
 — Zje nie zje, ale cię złapie i poleci z tobą na koniec świata..
 — Głupiaś ty, Nastka.. Kiej panowie na niego siadali, to i ja też bym siadł.
 — A jeno.. może.. siadłbyś?
 — Myślisz, że nie.. oj, oj! Albo to raz siedziałem na piotrowej kobyle.
 — To co? Piotrowa kobyła dobra, łaskawa... Jak jej kawałek chleba dać, to później sama za ręce łapie i mało nie przemówi: daj.. Ja sama na niej jeździłam raz do wody.
 — Ale!
 — Jakbyś wiedział..
 — A jakeś na nią wsiadła.
 — Pioter mnie wsadził.
 — O wa! Pioter! Ja bez Piotra potrafiłem.. z płota.
 — To może i na tego cudaka z płota siądziesz?
 — Byle jeno państwo nie patrzyło, siadłbym. Okrutniem do tego ciekawy.
 — Głupi.. nie siadaj.
 — Siądę..