Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/118

 — Czy pan już pracował w jakiem biurze? — zapytał mój zwierzchnik.
 — O tak... tu i owdzie, więcej za granicą, aniżeli w kraju.
 — W jakichże mianowicie instytucyach?
 — W rozmaitych, przeważnie finansowych, chociaż szczerze mówiąc, powołanie szczególne miałem zawsze do dyplomacyi.
 — Piękne powołanie...
 — Tak jest, ale nie każdy ma szczęście. Mniejsza o to... Zdaje mi się, że zrobię coś w dziedzinie asekuracyi. Przedewszystkiem trzeba zwalczyć zastarzałą rutynę i pokonać przesądy. Mam ideę pod tym względem, a przedewszystkiem uważam za wielkie głupstwo pobieranie premij.
 Zwierzchnik mój zerwał się z krzesła.
 — Co pan mówisz? — zawołał.
 — Przy sposobności wytłumaczę to obszerniej. Na Zachodzie dawno myślą o takiej reformie.
 — Pierwszy raz słyszę.
 — Bo wieści z Zachodu nie prędko się dostają do naszego partykularza. Warszawa w porównaniu z takim na przykład Londynem wygląda jak Pacanów. Dużoby o tem można mówić.
 — Zapewne... ale przepraszam... czy pan wie, na czem się opierają wszystkie ubezpieczenia wogóle?
 — Och, naturalnie!... Każda rzecz musi się na czemś opierać... tem bardziej instytucya. Jest to ogólne prawo, że tak powiem, fizyczne. Odbierzmy stołowi nogi, a oczywiście runie...