Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/146

 — A ma się rozumieć. Otwierasz oczy szeroko i dziwisz się, bo masz krótki wzrok, a myślą nie sięgasz daleko. Wyobraź sobie, że masz żonę i kilkoro dzieci.
 — Wcale nie mam, panie Telesforze.
 — I ja także nie mam, ale to nic nie szkodzi; wyobraź sobie i miej w imaginacyi.
 — Ano, już mam...
 — To bardzo ślicznie z twojej strony... Wyobraź sobie dalej, że pracujesz w jakiem biurze, kantorze, banku...
 — Jeszcze gorzej... w redakcyi...
 — I do tego można się przyzwyczaić z czasem. Ale idźmy dalej. Twoje biuro jest w środku miasta. Otrzymałeś pensyę i powracasz do domu. Po spadzistości ulicy nie idziesz, nie biegniesz, ale toczysz się jak kula i nie zatrzymasz się, aż przy ognisku domowem, na łonie rodziny, obok najdroższej małżonki i kochanych dziatek. Przywitałeś żoneczkę, oddałeś jej pensyę, zjadłeś obiad — i spokojny, zadowolony, przespałeś się godzinkę. Wszak prawda?
 — W imaginacyi.
 — Ma się rozmieć... Wieczorem zaczyna cię licho kusić.
 — No?...
 — A oto poszedłbyś z przyjaciółmi do ogródka na piwo, straciłbyś parę groszy, a może i parę rubli.
 — Zdarza się to...
 — A widzisz. Na Tamce zaś, gdy sobie pomyślisz, jak ciężko windować się pod górę — mach-