Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/150

i w gorsetach ściskać... Człowiek się luźno ubiera, żeby miał ruch swobodny.
 Mówiąc to, obciągała na sobie kaftanik, chcąc dowodnie przekonać, że jest zgrabna i szczupła.
 Pan Telesfor się śmiał.
 — No — rzekł — nie sprzeczam się zresztą; figurka jest, bo jest — zawsze powiadam, że bardziej ładnej kobiety jak pani, na Tamce niema...
 — Akurat! O Malinowskiej to już pan Telesfor zapomniał.
 — Ja? Wcale... chowaj Boże... ani mi się śniło...
 — Wiedzą sąsiedzi, jak kto siedzi, mój panie...
 — Co mają wiedzieć, już dwadzieścia lat temu...
 Wejście kilku rzemieślników przerwało rozmowę. Gospodyni zaczęła nalewać kieliszki, pan Telesfor trącił mię w ramię.
 — Nie w humorze dziś baba — rzekł. — Chodźmy do drugiej stancyi.
 Usiedliśmy przy stoliku. Dziewczyna, ubrana pretensyonalnie, śmiejąca się bez ustanku i bez żadnego powodu, przyniosła nam piwa.
 Gości przybywało coraz więcej, gwar się wzmagał, na starym bilardzie łomotały poszczerbione bile, dym z papierosów jak obłok unosił się pod sufitem.
 Pan Telesfor siedział zadumany i milczał. Nic mogłem się domyśleć, z jakiego powodu stracił humor tak nagle.
 — Panie — rzekłem, chcąc go na rozmowę wyciągnąć — ten tunel, to bardzo porządna instytucya.