Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/151

 — Spodziewam się!... Nawet na pryncypalnych ulicach niema takich zakładów.
 — No, zapewne... są dużo lepsze.
 Wzruszył ramionami.
 — Głupstwo — odrzekł. — Lepsze albo nie lepsze. Może więcej w nich blagi, błyskotliwości, ale w gruncie rzeczy wszystko jedno. I tu i tam piwo, przekąski, bilard — a u nas taniej. Zakład to nie dla utracyuszów, chcących pieniądze trwonić, lecz dla ludzi żądnych posiłku i ochłodzenia się, lub rozrywki; piwo tu pyszne, z przyjemnością można wypić jeden, drugi, a nawet trzeci i czwarty kufelek...
 — Panie Telesforze — zapytałem, gdy już towarzysz mój po kilku kufelkach lepszego humoru nabrał, — powiedz mi pan, kto jest ta Malinowska, o której gospodyni wspominała.
 — Niepotrzebna ciekawość — odburknął nie chętnie. — Malinowska jest sobie Malinowska.
 — Domyśliłem się od razu... I zapewne córka starego Malinowskiego?...
 — Wcale nie córka...
 — A więc żona?
 — Żona... żona, a jakże...
 — Czy także mieszka na Tamce?
 — Wszystkie piękne kobiety mieszkają na Tamce, bo to już taka ulica szczęśliwa.
 — A jednak pan nie mogłeś znaleźć szczęścia.
 — Albo nie mogłem, albo mogłem; możem chciał, a możem nie chciał. Co komu do tego? Malinowska jest Malinowska, a ja jestem ja. Ona