Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/196

damy, ale i nam się także coś należy... Z Warszawy wracasz, nowin zapewne przywiozłeś ze trzy fury, dajże więc i nam choć odrobinkę. Co słychać? przedewszystkiem co słychać? bo my tu jak tabaka w rogu...
 — Niewiele panom mogę powiedzieć, gdyż obadwaj z ojcem tak byliśmy zajęci interesami własnymi...
 — Bardzo dobrze, ślicznie, interesy własne przedewszystkiem, ale przecież jak zboże? bo to nasz główny interes. Idzie w górę, czy nie idzie?
 — To wiem, proszę pana: stanowczo idzie.
 — A co, nie mówiłem? Kto w tym roku majątku nie zrobi, ten go nie zrobi nigdy; a kto się w tym roku nie wyekwipuje...
 — Kto się ekwipuje? — zapytała jedna z pań.
 — Niech się pani dobrodziejka pana Adama o to spyta, on przecież o tem wie najlepiej.
 Wszystkie spojrzenia zwróciły się na Adasia — pan Łukasz, jak sędzia śledczy, badał.
 — Ja wcale o żadnem ekwipowaniu się nie wiem.
 — Przecież sam mówiłeś... No, zresztą, co tam w bawełnę obwijać... powiedz, coście kupowali: karetę? powóz? meble?
 — Nie, panie, do karet nie jesteśmy przyzwyczajeni: jeździmy zwykle bryczką, a że ojciec kupił skromny garnitur mebli, to czegóż to dowodzi?...
 — A widzicie panowie — rzekł, śmiejąc się, pan Łukasz; — sporządzają już klatkę.
 Adaś zarumienił się po same uszy.