Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/200

 — Panie Adamie...
 — Zapewne — odpowiedział młody człowiek, — nie mam może prawa wchodzenia w atrybucye pańskie, ale nie mogłem ścierpieć, żeby ktoś w przytomności tylu osób nazwał pannę Ewę Herodem!
 — Co?... jak?... Pannę Ewę?... Niech mnie w kawałki posieką, jeżeli pannę Ewę miałem na myśli!
 — A kogóż więc?
 — Niby pan nie wiesz? Cóż to za komedya!?... Miałem na myśli wdowę, narzeczoną pańskiego ojca...
 — Ojca mego?...
 — No tak, przecież mówię nie po turecku, tylko po polsku...
 — Mogę pana zapewnić, że mój ojciec ani myśli o małżeństwie.
 — Wróble na dachu wiedzą, że jest inaczej.
 — Jeszcze raz powtarzam, że ojcu memu ani się śni o małżeństwie.
 — Ehe!
 — Przepraszam cię, panie Adamie — rzekł gospodarz, — ale, proszę cię, zechciej mi wyjaśnić, jaki związek cała ta sprzeczka ma z Ewunią, w obronie której tak gorąco stajesz?
 — Nie wiem, czy w tak licznem towarzystwie...
 — Tatuniu! — wtrąciła błagalnym głosem Ewunia.
 — Czy w licznem, czy nie w licznem towarzystwie, to wszystko jedno; proszę o wyjaśnienie;