Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/209

jąc głębokie przekonanie, że w danym wypadku sesya jest zbyteczna zupełnie.
 Teściowa zabrała głos.
 — I cóż robić będziecie, gołąbki?
 — Będziemy się kochali — rzekła Mania.
 — Dobrze, moja córeczko, ale gdzie?
 — Aha — pomyślałem — locus regit actum, jakaś kwestya cywilna, mniej dla mnie interesująca.
 — Ja zawsze będę w raju — wtrąciła Mania.
 Przyzwoitość nakazała mi mruknąć, że i ja także...
 Teściowa otarła oczy sztuką batystu, z której coś odkrajano na tak zwaną wyprawę.
 — To wzruszające! — zawołała. — Macie słuszność, drogie dzieci, wzajemna miłość to raj, ale dokąd pojedziecie po ślubie?
 — Ja... na śledztwo — odrzekłem.
 — A wstydź się, wyrobię ci urlop.
 — O tak, mateczko, urlop, urlop! — zawołała Mania — urlop na sto lat.
 Wtrąciłem, że można tylko na dwadzieścia osiem dni... Mania się rozpłakała i rzekła:
 — Więc tylko dwadzieścia osiem dni żyć będę?...
 Ten wykrzyknik wzbudził w moim umyśle niejakie podejrzenie, alem je odrzucił natychmiast.
 Teściowa mówiła dalej:
 — Moje dzieci, wy się kochajcie, a ja będę za was myślała. Nie wyślę was w podróż za granicę, bo to już wyszło z mody; tylko zbogaceni żydzi rozwłóczą najpiękniejsze wspomnienia życia po brudnych hotelach włoskich. Fe! Nie chcę was