Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/213

 Udałem że tego nie widzę i najspokojniej zacząłem badać wnętrza szaf, zajrzałem do komody, za toaletę, za piec, na piec, otworzyłem małą szafeczkę przy łóżku...
 Mania wybiegła z płaczem; nie goniłem jej i w dalszym ciągu robiłem rewizyę.
 Czyjeż to ślady na podłodze i na oknie? Kto wchodził sekretnie do pokoju mojej żony i z jakim zamiarem?
 Pomimo że zmrok zapadał, wyszedłszy do ogrodu, znalazłem pod oknem ślady dużych butów męskich, zmierzyłem jeden trop taki i odrysowałem go dokładnie na arkuszu papieru; ślady szły furtce, tej samej, na której były znaki od dłuta i ginęły na dziedzińcu.
 Gdym skończył tę czynność, dostrzegłem że Mania stoi nad sadzawką. Nagle zbliżyła się ku mnie i spytała:
 — Czy pan... czy mąż... czy Karolek... czego szuka?
 Była tak pomieszana, że nie wiedziała, jak mnie ma tytułować.
 — Tak jest — odrzekłem — szukam.
 — Ach, więc coś zginęło?
 — Prawdopodobnie.
 — Ależ co, na Boga?
 — Może mój honor, może szczęście, może spokój, wogóle coś, co ginąć nie powinno bezkarnie.
 — Przerażasz mnie!
 — Zdaje się, że mówię bardzo spokojnie.
 — Drżę cała!