Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/223

 — A dlaczego, czy jeszcze śpi?
 — Gdzie zaś, panie, zaraz po północku wstał.
 — Więc dlaczegóż po klucze nie przyszedł?
 — Bo mu nie było potrza...
 — A czemże otworzył? Palcem czy co?
 — Kiej spichrz otworzony.
 — Któż go otworzył, kiedy ja mam klucze pod poduszką, o, widzisz?
 — Musi złodzieje byli i otworzyli.
 — Co ty gadasz?
 — A dyć, prawdziwie panie tak jest.
 — O nieszczęście moje! Wołajże tu Sadłowskiego; dlaczego ten stary osioł zaraz mnie nie obudził... co to jest!?
 Delikatnie, powoli i nieśmiało wchodzi Sadłowski.
 Frasobliwą minę ma... milczy.
 — No cóż, gadaj stary, okradli nas?!
 — Akuratnie, wielmożny panie, okradli — widać jeszcze przed północkiem — na pierwszy sen trafili — wyważyli drzwi i tyle... saniami byli, do gościńca ślad jest — a dalej ni znaku.
 — Co wzięli?
 — Pszenicy było odmłynkowanej korcy siedem i garncy dwadzieścia, to wzięli — żyta było żydowskiego, co wielmożny pan miał niby odstawić, kupa, to ubrali też z dziesięć korcy.
 — Wzięli?!
 — A juści, i znowu chomontów starych, co jeszcze byli za nieboszczyka starego pana za paradne, dwie pary wzięni, ale im się rozlecieli zaraz przy śpichrzu.