Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/227

 — A niech cię milion! Podawaj sobie gdzie chcesz, zboże leżało w śpichrzu, czekałem aż je ukradną! — Kokosińska, dawaj raz tę kawę!
 — Czy i dla wójta każe pan dać??
 — A gdzież jest wójt?
 — Czeka w pierwszej stancyi.
 — Wołaj go!
 — Niech będzie pochwalony — rzecze, kłaniając się, niemłody wieśniak.
 — Na wieki — siadajcie sobie wójcie, co tam nowego?
 — Ha, nieszczęście na wielmożnego pana, wolisko zdechło.
 — Zdechło, cóż robić!
 — Właśnie według tego jezdem, niech pan nie kaze zdejmać skóry — zara witryniorz przyjedzie, może, chowaj Boże, zaraza...
 — Dobrze, dobrze.
 — Okradli też wielmożnego pana — szkoda — posłałem laport do śledowatego — Bóg ta Najwyższy wie, cy znajdą.
 — Eh, przepadło... takie to nasze życie...
 — Oj prawda, prawda — rzekł wójt, sięgając za sukmanę — i powiastków do sądu mam dla wielmożnego pana coś osiem.
 — Tylko osiem?
 — I znowu przykaz je, żeby wielmożny pan dał cztery furmanki na jutro, bo wojsko będzie jechało.