Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/253

a zasiadłszy przy biurku, zaczął przeglądać i czytać papiery powoli i uważnie.
 Na twarzy jego malowały się różne wrażenia ciekawość, zniechęcenie, to znów radosny jakiś blask w oczach.
 Upłynęła godzina jedna, druga, trzecia, a on wciąż czytał i czytał. Nadeszła pora obiadowa, lecz nikt nie śmiał zapukać do drzwi, nawet żona.
 Dopiero nad wieczorem wyszedł dziedzic ze swego pokoju. Milczący był, zachmurzony, kazał sobie coś do zjedzenia podać, a potem Ludwika zawołał.
 Gdy gajowy wszedł do kancelaryi, dziedzic zamknął drzwi szczelnie i rzekł półgłosem:
 — Dziwne bywają koleje losów, mój Ludwiku bardzo dziwne...
 — Wielmożny pan czytał te papiery?
 — Czytałem, czytałem wszystkie, co do jednego i proszę cię, mój Ludwiku, żebyś się na kilka dni, a może na tydzień w drogę wybrał, pojedziemy razem. Lasu tymczasem popilnuje kto inny.
 — Dobrze, wielmożny panie, jutro będę gotów — rzekł Ludwik.
 — Ale pamiętaj, nie mów nikomu, nawet żonie swojej, ani słowa.
 — Słucham, wielmożny panie, będę milczał jak pień.
 — Dobrze więc, a teraz idź z Bogiem.
 Ludwik jednak nie ruszał się z miejsca.
 — Wielmożny panie — rzekł, kłaniając się dziedzicowi do kolan — wielmożny panie, jedno słowo jeszcze; toż to dziecko jak moje własne...