Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/26

i szły już powoli, z trudnością wyciągając kopyta z gęstego, gliniastego błota.
 Odetchnąłem...
 Poprawiłem nieszczęśliwą walizkę na kolanach, błogosławiąc błoto, po którem deresze nie mogły biedz prędko. Bryczka nie trzęsła już, przechylała się tylko z boku na bok, jak kaczka, wydając przytem przykre jakieś zgrzytanie.
 Zapaliłem cygaro i, aby zapomnieć choć na chwilę o dokuczającym mi głodzie, wdałem się w gawędę ze stangretem.
 — Mój Macieju — spytałem, — czy do samej Białki będzie taka droga?
 — A niechże Bóg broni, wielmożny panie — odrzekł, — toćbyśmy się za trzy dni nie dowlekli.
 — Więc znowuż szosa nas czeka?
 — Skądby tu szosa? Różna droga. Gdzie niżej, jak oto tu, na to mówiący, to błoto; potem zaś znów piasek, to grobelki, a już za Partaczkami do samej Białki dobrze.
 — Cóż to za Partaczki?
 Maciej obejrzał się na mnie. Zdawało mi się, że w jego spojrzeniu dostrzegłem coś, jakby zdziwienie, politowanie i zarazem ironię.
 — Wielmożny pan nie wie? — zapytał, wzruszając ramionami.
 — Nie wiem.
 — Miasto.
 — Miasto! — zawołałem z radością — powiadacie więc, że Partaczki miasto?
 — Prawdziwie, wielmożny panie, miasto — żydzisków w niem zatrzęsienie.