Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/275

 — Ja mam być twoje cielę? a któżeś ty?
 — Kto ja mam być? Ja jestem Jankiel.
 — Jankiel?
 — Jankiel Gips! Kto nie zna Jankla Gips?
 — Niechże cię najjaśniejsze jasności!
 — Za co jasności?
 — Toście mnie dopiero przestraszyli — zawołał ów człowiek i, odepchnąwszy Jankla, zerwał się na równe nogi.
 Dopiero wtedy przerażony finansista zobaczył, z kim ma do czynienia.
 Stał przed nim chłop ogromnego wzrostu, wysoki, barczysty, istny olbrzym. W nocy wydawał się jeszcze większy, niż był w rzeczywistości. Stał zdumiony niespodziewanym napadem, zdumiony niemniej od Jankla, któremu nie mogło przyjść na myśl, aby mógł się rzucić na takiego chłopa.
 Po krótkiej chwili milczenia olbrzym przemówił pierwszy:
 — Prawda, teraz już cię poznałem, mój żydku, i widzę że jesteś Jankiel Gips, ale się nie do swoich rzeczy bierzesz.
 — Ja!?
 — Ha no; chyba nie ja, ale na drugi raz, jeżeli zechcesz mnie łapać, to weź z sobą przynajmniej ze czterech tęgich chłopów, bo wiesz że ułomek nie jestem i nie można mnie wziąć jedną ręką, jak kota.
 — Mój człowieku, ja nie wiem kto wy jesteście i nie rozumiem, co mówicie. Na moje sumienie, ja do was nie mam żadnego interesu, łapać