Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/41

V.

 Już była północ prawie, gdy przybyłem do celu podroży. We dworze było ciemno, tylko w dwóch oknach jaśniało światło.
 Poczciwy pan Marcin oczekiwał na mnie. Sam wybiegł na ganek, pomógł mi wysiąść z bryczki i wprowadził do dużego pokoju, w którym na staroświeckim kominku płonęły smolne szczapy sosnowe.
 Stół był nakryty. Uprzejmy gospodarz nie zapomniał o niczem, co zmęczonemu długą jazdą podróżnemu mogło być potrzebne i pożądane.
 Musiałem wyglądać okropnie, gdyż pan Marcin, spojrzawszy na mnie, zawołał:
 — Bój się Boga, człowieku, co się z tobą dzieje? Jesteś pan zabłocony od stóp do głów!...
 Istotnie podobny byłem do ulepionego z gliny posągu.
 — Nic to — odrzekłem — mały wypadek...
 — Założyłbym się, że ten kanalia Maciej upił się swoim zwyczajem i wywrócił, ale mnie to dziwi, bo trzeba panu wiedzieć, że on nawet po pijanemu wozi nieźle, a widzi w nocy jak kot.
 — To też on nie winien, moja to raczej niezgrabność.
 — Jakże?
 — Bryczka się przechyliła zanadto i... wypadłem w błoto.
 — Możeś się pan potłukł? może cię co boli? Powiedz, mamy w domu podręczną apteczkę, weźmiemy cię w kuracyę.