Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/72

 — Samemu jednemu w domu Z kimże pan przepędza czas, powróciwszy z pola, czy też po ukończeniu gospodarskich rachunków?
 — Ach, rozumiem. Pan sądzi, że jestem w domu sam jeden?
 — Tak.
 — Czyż wyobrażasz pan sobie, że w gospodarstwie wiejskiem mężczyzna jeden da sobie rady? Do gospodarstwa, jeżeli ma ono iść jako tako, potrzebny jest koniecznie nie tylko gospodarz, lecz i gospodyni.
 — A...
 — Ja mam matkę, panie. Ona prowadzi gospodarstwo kobiece, a co się tyczy nudów, dotychczas nie doświadczałem ich jeszcze. Czas schodzi bardzo szybko: dopiero siewy, już sianokos, żniwa i znów orka, znów siewy, ciągle jedno w kółko, ale to kółko obraca się bardzo szybko.
 — Często pan bywa w Białce? — zapytałem, chcąc wyciągnąć go na rozmowę, z której mógłbym się dowiedzieć, jaki stosunek łączy go z domem pana Marcina.
 — Czasem — odpowiedział lakonicznie.
 — Pan Marcin to kuzyn pana... blizki?
 — Dość daleki; czy pana nie męczy jazda?
 — Cokolwiek, ale to nic.
 Obejrzał się.
 — Nasi towarzysze daleko za nami — rzekł — wyprzedliśmy ich.
 — Może więc zaczekamy — rzekłem, wstrzymując konia.
 — Niech pan zaczeka...