Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/80

już zaglądają w okienko, a ja jeszcze czuwam. Wreszcie natura upomina się o swoje prawa — zasypiam.
 Czuję na swojem ramieniu ciężką dłoń. Otwieram oczy: nad łóżkiem mojem pochylony stoi pan Marcin. Na jego poczciwej twarzy znać troskę, powiedziałbym nawet, że przerażenie.
 — Takem się zmartwił — mówi.
 — Czem? — zapytuję.
 — Sądziłem żeś zasłabł... Kilkakrotnie pukałem do drzwi, nie odzywałeś się wcale; nareszcie, obawiając się nieszczęścia, wszedłem. No, jakżeż się czujesz, kochany panie Janie?
 — Zdrów jestem.
 — Bogu dzięki, a wiesz która godzina?
 — Nie mam pojęcia.
 — Dwunasta.
 — Nie może być!
 — Jak cię poważam, spałeś jak kamień.
 — Nic dziwnego, nad ranem dopiero zasnąłem.
 — A to z jakiego powodu?
 — Nie wiem, nie mogłem spać.
 — Wstawajże prędzej, bo już obiad niedługo.
 Chciałem się zerwać z łóżka... niestety, przekonałem się, że to niepodobieństwo. Ani ręką, ani nogą ruszyć nie mogłem.
 — Panie — rzekłem — ja wstać nie mogę.
 — Dlaczego?
 — Nie wiem... Niby nic mi nie dolega, a wszelkie ruchy mam skrępowane. Nie jestem w stanie ręką ruszyć.