Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/85

 — Tak, stryjenko, już, ale to tylko dlatego, żeby za parę tygodni było „jeszcze,“ potem znów jeszcze i tak do nieskończoności.
 — Naprawdę? — zapytała.
 — Najzupełniej seryo.
 — W takim razie witam cię, kochany kuzynku, serdecznie!
 Ucałowałem jej ręce.
 — Opowiadaj teraz — rzekła — wszystko po kolei, od początku, jak było... Jakże ci się podobała Białka?
 — Panna Krystyna...
 — Ja się o Białkę pytam.
 — Prześliczna, zwłaszcza oczy... Jak żyję nie widziałem takich oczu.
 — Ech! zdaje ci się tylko, cóż osobliwego? oczy jak oczy.
 — Stryjenko, nie godzi się doprawdy!...
 — Nie godzi! dobry sobie jesteś. Ja przecież znam Krysię doskonale: bardzo dobra i miła dzieweczka, ale przecież nie żaden fenomen.
 — Jak dla kogo.
 — Ach, więc dla ciebie... Wiesz co, doprawdy, śmiać mi się chce!
 — Z czego?
 — Z twoich przechwałek.
 — Alboż chwaliłem się kiedy?
 — Przypomnij sobie naszą rozmowę przed wyjazdem twoim do Białki; może już zapomniałeś? jeżeli tak, gotowa jestem powtórzyć ją.
 — Pamiętam aż do najdrobniejszych szczegółów.