Strona:Klemens Junosza - Przysięga pana Sylwestra.djvu/7

 — Niby tak i niby nie. Właściwie sam nie wiedziałem, po co ja wracam; ale zdawało mi się, że wrócić trzeba... Zal mi było mego towarzystwa, bibliotek, w których codziennie po parę godzin przesiadywałem, przyjaciół z którymi prowadziłem, dysputy przy kuflu, w obłokach dymu tytuniowego... Szczerze mówiąc, żal mi było nawet starej, grubej szwabki, od której odnajmowałem pokój na poddaszu, ale nie było innego sposobu. Pożegnałem przyjaciół i szwabkę, i znalazłem się w Warszawie... Krewni powitali mnie dość słodko, na drugi dzień mieli miny kwaśne, na trzeci gorzkie jak aloes. Nie podobałem im się stanowczo.
 — Dlaczego?
 — Z wielu powodów. Jako ludziom bogatym nie była im przyjemna obecność ubogiego krewnego, zwolennikom blichtru i tak zwanego szyku, nie przypadała do gustu moja zaniedbana powierzchowność; raziła ich broda rozczochrana, łysina, surdut źle skrojony, zaplamiony i połatany miejscami. Przestałem u nich bywać.
 — A z czego pan żyłeś, z czego utrzymywałeś się?
 — Miałem jeszcze trochę resztek, a nie potrzebuję wiele.
 — I wziąłeś się pan zapewne do pracy, znalazłeś zatrudnienie, zarobek?
 — Zgadł pan dobrodziej, ale tylko w połowie.
 — Jakto panie?
 — Zatrudnienie miałem, ale zarobku nie.
 — Nie rozumiem.
 — Bardzo prosta rzecz. Czytywałem gazety w cukierni, grywałem w szachy, chodziłem do bibliotek wertować różne księgi, a wieczorami włóczyłem się po szynkowniach, także dla zatrudnienia.
 — Co?
 — Studyowałem pilnie gwarę łobuzów nadwiślańskich, zbierałem materyały do „języka andrusów.”
 — Miałeś pan zamiar napisać dzieło?
 — Albo ja wiem. W ciągu mego życia studyowałem różne przedmioty, ale tak sobie, więcej dla własnej satysfakcyi, aniżeli dla popisu. Dzieło... stworzyć dzieło, panie, to trzeba czasu, trzeba systematycznej pracy... a ja nie do tego. Ja, szczerze mówiąc, jestem... jestem... ludzie nazyzywają takich próżniakami. Czy nie tak?
 — Zdaje się.
 — Nie jest to definicya ścisła, bo kto jest zatrudniony, ten nie próżnuje.
 — Ale też i nie zarabia.
 — Temu nie przeczę; lecz wracam do mojej smutnej historyi. Studya nad gwarą łobuzów nadwiślańskich, miały jak dla mnie nadspodziewanie dobry skutek.
 — Napisałeś pan dzieło o „języku andrusów?”
 — Ale zkąd!
 — Więc?
 — A no, widzi pan dobrodziej, było takie zdarzenie. Właśnie wychodziłem z szynkowni na Czerniakowskiej, w towarzystwie dwóch dorożkarzy, gdy w tej samej chwili przejeżdżał powozem mój kuzyn, który miał zamiar oglądać jakieś place w tamtych stronach. Zobaczył mnie, o bo mój kuzynek ma bystre oko. Ukłoniłem mu się najuprzejmiej, ale odwrócił głowę, i podniósł ją do góry, jak gdyby dostrzegł coś nader ciekawego na kominie fabrycznym. Nie obrażam się o takie rzeczy, pomyślałem: nie to nie, i poszedłem