Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/106

wszystkiem kazałam im się wynieść czemprędzej, a potem... Proszę pana, ja jestem kobieta samotna, opuszczona, wreszcie prawie przez cały dzień zajęta pracą na kawałek chleba, nie mam nikogo zaufanego, ktoby mi mógł pomódz i poradzić... więc powzięłam postanowienie, może zbyt śmiałe, aby się udać do pana.
 — Owszem, bardzo dobrze.
 — Czy mi pan nie bierze za złe tej śmiałości?
 — Ależ to nic.
 — To bardzo dużo! To bardzo dużo, że pan był łaskaw pofatygować się, tracić drogi czas, dla osoby prawie nieznanej.
 — Ależ nic, jak panią poważam, nic.
 — Żydzi tu jeszcze powrócą. Co ja mam robić?
 — Wyrzucić ich za drzwi.
 — No dobrze, a dalej?
 — Jeżeliby znów przyszli, zrobić to samo... i czekać.
 — Na co?
 — Na wyjaśnienia co do sumy, o które zamierzała pani pisać do krewnych.