Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/120

Przepraszam, że to mówię, ale ja matka dzieciom, ja gospodyni, i jeżeli ja gęby nie otworzę, to któż panu dobre słowo rzeknie?
 — Trzeba... Może i trzeba, albo ja wiem? moja pani majstrowa.
 — Nieswój pan dziś. Odgrzeję panu talerz krupniku, a przed pójściem spać wypije pan szklankę mięty albo centuryi. Zaraz zrobi się panu lepiej.
 Nazajutrz Korkiewicz czuł się zdrowszym; rano poszedł do kancelaryi i zaraz, gdy mecenas się pojawił, wystąpił do niego z temi słowy:
 — Chciałbym prosić o urlop.
 — Wyjeżdżasz?
 — A tak...
 — I dokądże to?
 — Do Warszawy, panie mecenasie dobrodzieju.
 — Wolno zapytać: po co?
 — Chciałbym się trochę oporządzić.
 — Oporządzić?
 — A no, sam pan mecenas powiada że plecy moje świecą się jak latarnia.
 — Skądże ci się nagle zachciało być elegantem?