Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/122

 — Ale, panie mecenasie, jak poważam pana dobrodzieja...
 — Rób co chcesz, nie idzie mi bynajmniej o badanie twoich tajemnic. Zatrzymaj je przy sobie; lepsze to, aniżeli różne wybiegi, tem bardziej, że kłamiesz niezgrabnie, niezdarnie. Małe dziecko poznać się na tem może.
 — A, jeżeli tak... jeżeli mi pan mecenas nie wierzy, to się zatnę i już pary z ust nie puszczę.
 — Ślicznie zrobisz. Zatnij się i nie puszczaj pary... To będzie najlepiej.
 — Pan mecenas obraził się... gotów jestem przeprosić.
 — Nie fatyguj się.
 — Przecież każdy człowiek może mieć jakieś interesa familijne.
 — Tyle razy mówiłeś mi, że nie masz familii.
 — Niby... dalsi krewni są.
 — Nic mi do tego.
 Rzekłszy to, Szperalski wyszedł z kancelaryi.
 — To trudno — mruczał dependent, — mecenas mecenasem, a sekret sekretem; nie