Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/133

 — To przecież widoczne, że podobałaś mu się i że jest tobą zajęty.
 — Albo ja wiem? Ja nie zauważyłam.
 — Chłopiec zdaje się dobry... Co myślisz o tem, mężu?
 Pan Piotrowicz ramionami wzruszył.
 — Zdaje się... chłopiec, jak chłopiec. Koniki ładne lubi, biedę klepie tak, jak i ja, ale wogóle tak sobie... Pracowity, gospodaruje nieźle, nie hulaka, nie utracyusz, z rodziny porządnej, a że niebogaty, to nie hańba. Ostatecznie, gdyby go Sławcia chciała, gdybyś ty, Andziu, nie miała nic przeciwko temu, to powiedziałbym: dziej się wola Boża i... co ma być, niech będzie... bo czego w dzisiejszych psich czasach szukać i na kogo czekać? Takie jest moje zdanie... tylko...
 — Tylko co, mężu?
 — Tylko, bo... widzicie, nie mogę zrozumieć, skąd się to wszystko wzięło i gdzie się podzieje?
 — Ale co się wzięło? Gdzie się ma podziać? Co ojczulek mówi?
 — Dziwi mnie, że się tak nagle zakochał i chce mu się konkurować o pannę przy takich podłych cenach zboża.