Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/134

 — Ojczulku, przecież pan Konrad już i dawniej...
 — Przed chwilą mówiłaś do matki, że się niczego nie domyślasz.
 — Ja też nie domyślam się bynajmniej, tylko zdaje mi się... pan Konrad zawsze był dla mnie uprzejmy, ile razy spotykaliśmy się w towarzystwie, rozmawiał ze mną... kilkakrotnie zapraszał mnie do tańca.
 — A widzisz!
 — No tak, proszę ojczulka, to prawda, ale stąd nie wynika, żebym miała się czegoś domyślać.
 — Masz racyę, moja córko, można wszystko wiedzieć, a niczego się nie domyślać. Podobno zwykle tak się w kobiecym światku praktykuje.
 — Kiedy ojczulek zaraz wszystko w żart musi obrócić!
 — No, więc mówmy seryo. Cóżbyś zrobiła, gdyby pan Konrad oświadczył się o twoją rękę?
 — Nie wiem.
 — Kiedy mówisz, że nie wiesz, to znaczy, że wiesz doskonale.