Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/135

 — Przecież się jeszcze nie oświadczył! — zawołała nadąsana trochę panienka.
 — Więc przypuśćmy chwilowo, że stała się taka katastrofa. Bywają przecież trzęsienia ziemi, wybuchy wulkanów...
 — Jakże można tak mówić!
 — Na seryo, Sławciu, jakżebyś to przyjęła?
 — Powiedziałabym, żeby zapytał rodziców, i poszłabym za ich wolą.
 Pani Anna uśmiechnęła się i rzekła:
 — Mój mężu, nie dręczże dziewczyny; rzecz jest poważna i warta głębszego zastanowienia się. Jeżeli, jak przypuszczasz, pan Konrad wyjawi swoje zamiary, wówczas zastanowimy się i pomyślimy, jak postąpić... Dziś ta kwestya, według mego zdania, jest jeszcze niedojrzała.
 — Ależ naturalnie! Kochana Andziu, mówisz jak z książki... Dziękuję za obiad i pójdę do siebie... zdrzemnę się w fotelu, a wy tu gawędźcie.
 Rzekłszy to, pan Piotrowicz ucałował żonę i córkę — i wyszedł.
 Pani Anna zabrała się do czytania, panna Sławcia zaś urządziła sobie trzy etapy, po-